એક ઉઘાડો ઇતીહાસ આપો, વર્તમાનને થોડો શ્વાસ આપો. વાદળ પર ગઝલ લખવી છે, થોડા ભીના ભીના પ્રાસ આપો. જઇને સીધો મારી માં ને આપીશ, અંકલ, મુઠ્ઠી ભરી પ્રકાશ આપો. ઉડીશ નહીં, બસ? ખાલી જોઇશ, નજર ને થોડુ આકાશ આપો. વિસ્તરવા માંગે છે કેન્દ્રમાં થી, આ નીરવ ને હવે વ્યાસ આપો. –nirav  

ઇશ તણી બુક ની કહાની અમો ને તમો, આ જીંદગી ની નીશાની, અમો ને તમો.   ઇ તો એક જ છે ઉપર, નામે ફાંટા પાડ્યા કરનાર બધી છેડખાની, અમો ને તમો   વજીર ભલે ગમે તેમ ચાલતો, ચેસ માં ગોઠવી દેશુ એક રાણી, અમો ને તમો   ત્યાં સુધી પહોંચવાની વાર સે ખાલી, વાદળે નીચોવી […]

હું બોલી તો ઘણુ, તે સાંભળ્યુ હતુ ખરુ? મેં કયેાઁ હતો પ્રેમ, અને તુ પુછે છે તને કશુક થયુ છે કે કેમ? હું હતી તો તારા સામે, પણ તુ જોઇ ના શક્યો મારા સામે, કારણ કે, મેં કયેાઁ હતો પ્રેમ એ તને તો ખબર જ નથી , પણ કેમ?

મેં વિચાર્યું આમ ને તેમ, ના કરી શકાય? ને કરી શકાય, તો બીજું શું શું કરી શકાય? જો સરખી માવજત કરવામાં આવે, તો શું કોઈનાં પગલાનું દેવાલય ના કરી શકાય? ને એ દેવાલયની સામે એક પીપળો વાવી, એના ફરતે ચોરો બનાવી, એના પર થોડા ભાભલાઓને બેસાડી, ને પછી એ ભાભલાઓની સભામાં ભંગાણ ના પાડી શકાય? […]

ખબરનથીપડતી, એનેમાંકહુંકેમાતૃભાષા; કારણકેમનેમારીમાતૃભાષામારાદેશજેવીલાગેછે.! જયારેજયારેએવુંલાગેકેહુંએનેખુબજસારીરીતેજાણુંછું, તેવાદરેકક્ષણપરકંઈકનવીજવિવિધતાનોપરિચયથાયછે, જાણેકેએમાંએકઅલગજધરોહરહોય.! ખબરનથીપડતી, કેહુંચાલ્યોતોહઈશ, પણક્યારેય ‘હેંડ્યો’કેમનથી!; પાણીપીધુંહશે , પણ ‘પોની’કેમનથીપીધું!, વાદળોવરસતાજોયાછે, પણ ‘વાદલડી’વરસતાકેમનથીજોઈ! અગણિતવારસવારપડતાંજોઈછે, પણક્યારેય ‘પરોઢિયું’ કેમનથીનિહાળ્યું! મારાહૃદયનીઅંદરઝાંખવાનોપ્રયાસતોકર્યોછે; પણક્યારેય ‘મનનીમાલીપા’જોવાનોપ્રયત્નકેમનથીકર્યો!; આવીજરીતેઘણુંબધુંકર્યુંછે, પણ ‘હંધુંય’કેમનથીકર્યું.! કહેવાયછેકે, બારગામેબોલીબદલાયછે; પણમજાનીવાતતોએછે, કેઆકહેવતપણબારગામેઅલગઅલગઢબમાંબોલાયછે; એવીજરીતેજેવીરીતેમાણસનીમાતૃભાષાઅલગઅલગહોયછે, પણદરેકનીમાનીમમતાતોએકસરખીજહોય. મનેતોલાગેછેકેમારીમાતૃભાષાજોડેહેતનુંએવુંબંધાણ છેજેમનેરોજઅલગપ્રતીતિકરાવેછે, એજચાલતીશ્રુષ્ટિમાંનવુંજીવનજીવતાશીખવાડેછે.! ખરેખરખબરનથીપડતી, એનેમાંકહુંકેમાતૃભાષા; કારણકેમનેમારીમાતૃભાષામારાદેશજેવીલાગેછે.!